Mijn ergernis: zijn schoenen. Overal liggen zijn schoenen, waar die ze uit doet, daar liggen ze. Na vier jaar is het me eindelijk gelukt. Vraag niet hoe, maar de meeste schoenen staan in de kast. Zoals je leest, de meeste. Op één paar na: zijn diamantjes, zijn leven, zijn trots, zijn nieuwe schoenen. Het zijn volgens hem niet zomaar schoenen, het zijn “dé nieuwe schoenen”. Oftewel verdienen ze iedere keer weer, zo’n twee maanden uit de kast, midden in de woonkamer. Zodat we er samen, ja zeker, samen zo af en toe naar kunnen kijken en ervan kunnen genieten. Dit is de definitie van genieten.

Langzamerhand zijn deze paar schoenen dus onderdeel geworden van ons huis. Een soort woonaccessoire, ik moet het er maar mee doen. Je snapt daarom natuurlijk wel dat ik mijn zaterdagochtend voortaan vrijhoud om mee te gaan om schoenen te kopen. Hij past, ik kies. Een compromis sluiten noemen we dat.

Het blijft alleen bijzonder, die schoenen zijn altijd schoon. Geen spatje modder, ze worden direct schoongemaakt na gebruik. Maar het is en blijft een man, daarom moeten de spullen waarmee die ze schoonmaakt wel in handbereik zijn. Je gelooft het of niet, maar ook deze spullen laat hij vervolgens precies liggen waar die ze heeft gebruikt. Ik heb geen zin in nog een vierjarenplan, ik heb gekozen voor een directe aanpak. Jij wilt je spullen laten liggen, dan zorg ik ervoor dat ze bij ons huis passen. Functioneel en stijlvol, dat is ons nieuwe motto.

Trek dus die kasten maar open, want onze schoonmaakproducten mogen gezien worden.

Zie je ons al samen genieten. Hij van zijn schone nieuwe schoenen, ik van mijn stijlvolle huis. Nu geniet ik pas echt.